Gonca Kocabaş / Milliyet.com.tr – Gülsün-Ali Pilavcı ve oğulları, 1999 Gölcük Depremi’ni en ağır formda yaşamış ailelerden. Konutlarını, yaşanmışlıklarını, dostlarını o gece yitirdiler. Lakin yılmadan yola devam ettiler. Yeni bir yerde konutlarını tekrar kurup ailelerini bir ortaya getirdiler. Hatta bu sefer, Türkiye’nin her yerinden gelen konuklarıyla konutlarında gittikçe daha kalabalıklaştılar.
Gülsün Pilavcı (57), Kocaeli-Karamürsel doğumlu ve öğretmen okulu mezunu. Kısa bir devir öğretmenlik yapan Gülsün, çeşitli işlerde çalıştı lakin son 10 yıldır hobi terziliği yapıyor. Yalnızca hafta sonları, meskenlerinin alt katında, gelen konuklarını itinayla hazırlanan kahvaltı sofralarında ağırlayan Gülsün, “Kahvaltıyı peynirle değil, dostla yaparsın. Biz hayatımızı, yeşilimizi, bahçemizi paylaşmak istedik. Bir gün bir baktık bahçemizde tanımadığımız 20 kişi var. Bu iş bu türlü olmayacak deyip hobi maksatlı, haftanın 2 günü konuklarımızı kahvaltıda ağırlamaya karar verdik” ifadelerine yer verdi.
‘SEVDİKLERİNİZ YOKSA DÜNYA ÇOK DAR BİR YER’
Gülsün Pilavcı, yaşadıkları zelzelesi, “1999 Depremi’nde çabucak denizin kıyısında bir meskende oturuyorduk. Çok seviyorduk bulunduğumuz yeri. Komşularımız çok uygundu. Oğlum çok özgürdü. Zelzelenin olduğu gün erken kalkmıştım. Bütün meskeni temizlemiştim. Çok yorucu bir gün geçirmiştim. Yorgunluktan uyuyamadım ve zelzeleye uyanık yakalandım. Sonraki gün mesken, eşyalar gitti fakat hiç değeri yoktu. Tek aradığımız sevdiklerimizdi. Eşyaya yüklediğimiz gereksiz kıymeti hayatı yaşadıkça fark ettim. Sevdikleriniz yoksa dünya çok dar bir yerdi” diye anlattı.
Depremin birinci vakitlerinin çok makus olduğunu, ne yapacaklarını, nereye yöneleceklerini bilemediklerini lisana getiren aile, “Sonra fikirler gelişti. Olduğu yere mesken yapma fikri geldi. Hem çok şaşkındık hem de hiç deneyimimiz yoktu. Birinci evvel oturup kendimiz bir konut çizdik. Sonra mimarlarla konuşup şekillendirdik her şeyi. Her şeyi hesaplı planlı kararla yaptık. Yılmadık, oğlumuz inançta ve yeniden özgür olsun istedik” dedi.
‘BURASI MESKEN Mİ OTEL Mİ DİYE SORAN ÇOK OLDU’
Evlerini her görenin ‘Ne değişik konut?’ dediğini söyleyen Gülsün, “Sürekli bahçemize gelip ‘Burası otel mi, kafeterya mı?’ diye soruyorlardı. Daima birilerini bahçemizde konuk ediyorduk. Her gelen oburunu yolluyordu. Kalabalık artmaya başladı. Ben bu ortada tasarım kıyafetler, yastıklar, örtüler, çantalar dikiyordum. Anlaşmış olduğum mağazalar vardı. Onlara dikip yolluyordum. Daha sonra gelenler burası ne hoş, kafe, olur fikirlerine sıcak bakmaya başladık. Yalnız teyze konutu üzere olmasın, ticarethane üzere olmasın istedik. Atölye de buna dahil olsun istedik. Atölyeli konut kafe oldu” diyerek şunları söyledi:
“Hayatımızı paylaşmak, gelenlere geçmişle bağ kuran hissi yaratmak, samimiyet hissettirmek güzelimize gidiyor. Her gelen giderken ‘Biz de sizi bize bekleriz’ diyor. Bu dayanılmaz sevgi dolu bir durum. Evvelden tanıyor ancak uzun vakittir görmediği bir yakınının meskenine gelmiş üzere hissediyor bir birden fazla. Tekrar tekrar geliyorlar ve gelirken kesinlikle o akraba ziyareti üzere elleri dolu geliyorlar. Bize de bekleriz diyorlar. ‘Bi’ Değişik Evi’ açtığımızda yalnızca hafta sonu çalışan bir yer olduğumuzu kabullendirmek güç oldu. Hafta içi çıkıp gelenler küstü lakin biz kararımızı bozmadık. Çok sevdiğiniz bir konutu, yuvayı istem dışı kaybedip tekrar bir yuva kurmak ruhen ve madden çok yorucu. Ben de bunu yenmek için eğlenceli bir mesken yapmak istedim. Tavadan rüzgar gülü, ayakkabılardan saksı yaptım. Değişik olsun istedim.”
‘GELENLERE AĞAÇLARA DOKUNUN, TOPRAĞA BASIN DİYORUZ’
“Ben atalarından zorluklar yaşamış genleri taşıyorum” diyen Gülsün, “Büyük dedemler Rus savaşında Bosna’dan göçmüşler. Sonra binbir zorlukla yerleşmişler ve büyük dedem Çanakkale’de esir düşmüş, dedem babasız büyümüş. Annem annesiz büyümüş, babam annesiz babasız büyümüş. Hayat hiç tozpembe değildi. Hayal kurabilmek için işlerin gitmesi gerekiyordu. Hayaller daima var, her durumda var. Asla vazgeçmek yok, gerçekleşirse ne alâ, gerçekleşmezse yeniden yine hayal kur. Başarana kadar” sözlerine yer verdi.
Genellikle herkesin çok özendiğini ve bizim de bu türlü hayalimiz var dediklerini lisana getiren Gülsün, “İlginç ve keyifli edici buluyorlar. Kimileri ise ‘Ben konutuma asla ayakkabıyla bastırmam’ diyor. Ben de ‘Sen bilirsin’ diyorum. Tabiatla iç içe olmak çok özel bir durum. Gelenlere lütfen ağaçlara dokunun, toprağa basın, kuşlara ses verin diyorum. Çiçeklerimin kısımlarından veriyorum, kimilerine grup çoğaltsınlar diyorum” diye konuştu. 6 yaşındaki bir çocuğun kendilerine, “Hayatımda en memnun olduğum yer burası” dediğini ileten çift kelamlarını, “5-6 yıllık bir hayatta yer kaplamak çok özeldi bizim için. Çocuklar çok teşekkür ediyorlar. Bazen anneleri ‘Biraz daha oyalar mısınız, biraz daha kalalım’ diyor bize. İnsan nasıl anlatır bu hisleri, çok hoş ve özel” diyerek noktaladı.
Gonca Kocabaş / Milliyet.com.tr – Gülsün-Ali Pilavcı ve oğulları, 1999 Gölcük Depremi’ni en ağır biçimde yaşamış ailelerden. Meskenlerini, yaşanmışlıklarını, dostlarını o gece yitirdiler. Lakin yılmadan yola devam ettiler. Yeni bir toprakta konutlarını yine kurup ailelerini bir ortaya getirdiler. Hatta bu sefer, Türkiye’nin her yerinden gelen konuklarıyla konutlarında gittikçe daha kalabalıklaştılar.
Gülsün Pilavcı (57), Kocaeli-Karamürsel doğumlu ve öğretmen okulu mezunu. Kısa bir periyot öğretmenlik yapan Gülsün, çeşitli işlerde çalıştı lakin son 10 yıldır hobi terziliği yapıyor. Yalnızca hafta sonları, konutlarının alt katında, gelen konuklarını itinayla hazırlanan kahvaltı sofralarında ağırlayan Gülsün, “Kahvaltıyı peynirle değil, dostla yaparsın. Biz hayatımızı, yeşilimizi, bahçemizi paylaşmak istedik. Bir gün bir baktık bahçemizde tanımadığımız 20 kişi var. Bu iş bu türlü olmayacak deyip hobi emelli, haftanın 2 günü konuklarımızı kahvaltıda ağırlamaya karar verdik” ifadelerine yer verdi.
‘SEVDİKLERİNİZ YOKSA DÜNYA ÇOK DAR BİR YER’
Gülsün Pilavcı, yaşadıkları zelzelesi, “1999 Depremi’nde çabucak denizin kıyısında bir konutta oturuyorduk. Çok seviyorduk bulunduğumuz yeri. Komşularımız çok düzgündü. Oğlum çok özgürdü. Sarsıntının olduğu gün erken kalkmıştım. Bütün konutu temizlemiştim. Çok yorucu bir gün geçirmiştim. Yorgunluktan uyuyamadım ve sarsıntıya uyanık yakalandım. Sonraki gün mesken, eşyalar gitti lakin hiç kıymeti yoktu. Tek aradığımız sevdiklerimizdi. Eşyaya yüklediğimiz gereksiz değeri hayatı yaşadıkça fark ettim. Sevdikleriniz yoksa dünya çok dar bir yerdi” diye anlattı.
Depremin birinci vakitlerinin çok makûs olduğunu, ne yapacaklarını, nereye yöneleceklerini bilemediklerini lisana getiren aile, “Sonra fikirler gelişti. Olduğu yere mesken yapma fikri geldi. Hem çok şaşkındık hem de hiç deneyimimiz yoktu. Birinci evvel oturup kendimiz bir konut çizdik. Sonra mimarlarla konuşup şekillendirdik her şeyi. Her şeyi hesaplı planlı kararla yaptık. Yılmadık, oğlumuz inançta ve tekrar özgür olsun istedik” dedi.
‘BURASI KONUT Mİ OTEL Mİ DİYE SORAN ÇOK OLDU’
Evlerini her görenin ‘Ne değişik konut?’ dediğini söyleyen Gülsün, “Sürekli bahçemize gelip ‘Burası otel mi, kafeterya mı?’ diye soruyorlardı. Daima birilerini bahçemizde konuk ediyorduk. Her gelen oburunu yolluyordu. Kalabalık artmaya başladı. Ben bu ortada tasarım kıyafetler, yastıklar, örtüler, çantalar dikiyordum. Anlaşmış olduğum mağazalar vardı. Onlara dikip yolluyordum. Daha sonra gelenler burası ne hoş, kafe, olur fikirlerine sıcak bakmaya başladık. Yalnız teyze meskeni üzere olmasın, ticarethane üzere olmasın istedik. Atölye de buna dahil olsun istedik. Atölyeli mesken kafe oldu” diyerek şunları söyledi:
“Hayatımızı paylaşmak, gelenlere geçmişle bağ kuran hissi yaratmak, samimiyet hissettirmek güzelimize gidiyor. Her gelen giderken ‘Biz de sizi bize bekleriz’ diyor. Bu dayanılmaz sevgi dolu bir durum. Evvelce tanıyor ancak uzun vakittir görmediği bir yakınının meskenine gelmiş üzere hissediyor bir birçok. Tekrar tekrar geliyorlar ve gelirken kesinlikle o akraba ziyareti üzere elleri dolu geliyorlar. Bize de bekleriz diyorlar. ‘Bi’ Değişik Evi’ açtığımızda yalnızca hafta sonu çalışan bir yer olduğumuzu kabullendirmek sıkıntı oldu. Hafta içi çıkıp gelenler küstü ancak biz kararımızı bozmadık. Çok sevdiğiniz bir meskeni, yuvayı istem dışı kaybedip tekrar bir yuva kurmak ruhen ve madden çok yorucu. Ben de bunu yenmek için eğlenceli bir konut yapmak istedim. Tavadan rüzgar gülü, ayakkabılardan saksı yaptım. Değişik olsun istedim.”
‘GELENLERE AĞAÇLARA DOKUNUN, TOPRAĞA BASIN DİYORUZ’
“Ben atalarından zorluklar yaşamış genleri taşıyorum” diyen Gülsün, “Büyük dedemler Rus savaşında Bosna’dan göçmüşler. Sonra binbir zorlukla yerleşmişler ve büyük dedem Çanakkale’de esir düşmüş, dedem babasız büyümüş. Annem annesiz büyümüş, babam annesiz babasız büyümüş. Hayat hiç tozpembe değildi. Hayal kurabilmek için işlerin gitmesi gerekiyordu. Hayaller daima var, her durumda var. Asla vazgeçmek yok, gerçekleşirse ne alâ, gerçekleşmezse yeniden yine hayal kur. Başarana kadar” tabirlerine yer verdi.
Genellikle herkesin çok özendiğini ve bizim de bu türlü hayalimiz var dediklerini lisana getiren Gülsün, “İlginç ve keyifli edici buluyorlar. Kimileri ise ‘Ben konutuma asla ayakkabıyla bastırmam’ diyor. Ben de ‘Sen bilirsin’ diyorum. Tabiatla iç içe olmak çok özel bir durum. Gelenlere lütfen ağaçlara dokunun, toprağa basın, kuşlara ses verin diyorum. Çiçeklerimin kısımlarından veriyorum, kimilerine grup çoğaltsınlar diyorum” diye konuştu. 6 yaşındaki bir çocuğun kendilerine, “Hayatımda en memnun olduğum yer burası” dediğini ileten çift kelamlarını, “5-6 yıllık bir hayatta yer kaplamak çok özeldi bizim için. Çocuklar çok teşekkür ediyorlar. Bazen anneleri ‘Biraz daha oyalar mısınız, biraz daha kalalım’ diyor bize. İnsan nasıl anlatır bu hisleri, çok hoş ve özel” diyerek noktaladı.
