Derleyen: Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – Fransız jeolog ve mağara bilimci olan Michel Siffre, Fransa Nice’e yetmiş kilometre uzaklıktaki Alpler’de bir yer altı buzulu keşfetmişti. Jeolojik keşif gezisi hazırlamak ve buzulu incelemek için yaklaşık 15 günlüğüne yer altına inen Michel’in sonrasında aklına çok enteresan bir fikir geldi. Şimdi 23 yaşında olan genç adam, iki ay boyunca yerin metrelerce altında tıpkı bir hayvan üzere saatsiz, karanlıkta ve vakti bilmeden yaşamaya karar verdi. Mağaraları incelemek yerine, vakti inceleyen Michel, bunun için mağaranın girişine bir grup koydu. Uyandığında, yemek yediğinde ve uyumadan çabucak evvel grubunu aradı. Böylelikle insan kronobiyolojisi alanını yarattı. 1922 yılında sıçanların bir iç biyolojik saate sahip olduğu keşfedilmişti. Michel’in deneyi ise, insanların da alt memeliler üzere bir beden saatine sahip olduğunu göstermekti.
“Mağarada berbat bir ekipmanım vardı” diyen Siffre yaşadıklarını şöyle tabir etmişti:
“Ayaklarım her vakit ıslaktı ve beden sıcaklığım 34 dereceye kadar düşüyordu. Boş vakitlerimi okumak, yazmak, mağarada araştırma yapmak ve geleceğim hakkında düşünerek geçirdim. Ayrıyeten, yüzeye her çıktığımda yaptığım iki test vardı. Birinci olarak nabzımı ölçtüm. İkinci olarak ruhsal bir test yaptım. Saniyede bir basamak olacak halde 1’den 120’ye kadar saymam gerekiyordu. O testle büyük bir keşif yaptık: 120’ye kadar saymam beş dakika sürdü. Diğer bir deyişle, beş gerçek dakikayı ruhsal olarak iki dakikaymış üzere deneyimledim. Vakit algımda çok büyük bir bozulma vardı. 16 Temmuz 1962’de mağaraya indim. Tecrübesi 14 Eylül’de bitirmeyi planlıyordum. Yüzey takımım bana günün nihayet geldiğini bildirdiğinde ise tarihin daha 20 Ağustos olduğunu yani mağarada geçireceğim bir ayım daha olduğunu sanıyordum. Ruhsal vaktim iki katına çıkmıştı. Yerin 130 metre altında bir buzulun yakınına kamp kurup tek ışık kaynağım bir meşaleyle 63 günümü orada geçirdim.”
BİLİM İNSANLARININ TEZİNİ ÇÜRÜTTÜ
Bilim insanları, insanların biyolojik saatlerinin tam olarak 24 saat olduğuna inanıyorlardı. Vücudumuzun kendi saatine sahip olabileceğini gösteren birinci kişi olan Michel, mağarada yaptığı deneyle bilim insanlarının bu tezini de çürütmeyi başardı. Zira Michel’in her gün uyanık olduğu mühlet, altı saatten 40 saate kadar büyük ölçüde değişiyordu ancak ortalama olarak 24 saat 30 dakikalık bir uyku/uyanıklık döngüsüne yerleşti. Kısa müddette yüzeydeki gün döngüsüyle ahengini bozdu ve olağan olarak, düşünecek pek bir şeyi olmayan kapana kısılmış bir hayvan üzere olma tecrübesi onu huzursuz etti. Deneyini bitirerek yeryüzüne çıktı.
Siffre, mağarada göğsüne ve başına bağlı elektrotlarla çeşitli ölçümlemeler yaparken
BU SEFER YERİN 30 METRE ALTINA İNDİ, ŞAŞI KALDI
Yaptığı deneyle yetinmeyen Michel, bu mevzuda daha fazla araştırma yapmak için 10 yıl sonra yani 33 yaşındayken tekrar mağaraya indi. Michel, bu deneyi için yerin 30 metre altında bulunan Teksas’taki bir mağarada, şimdiye kadar yapılmış en uzun insan izolasyonu deneyini gerçekleştirdi. Aşağıda tam 6 ay kalmayı planladığı için yanında 3 bin litre su götürdü. Daha sonra, birinci beş hafta boyunca 26 saatlik saat döngüsünde yaşadığını öğrendi. Kendisine nazaran 30. gün olan 37. günde, rutinden garip bir kopuş ve kalıplarda bir değişiklik yaşadı, çok uzun bir gün yaşadıktan sonra tam 15 saat boyunca uyudu. Bundan sonra günleri saatleri birbirine karıştı, onun için bir gün bazen 26 saat, bazen de 50 saat sürdü.
Michel, deneyde 77. güne geldiğinde ellerini kullanma yetisi azaldı ve sağlıklı bir halde düşünememeye başladı. İki gün sonra üstteki meslektaşlarını arayıp geri dönmek için yalvardı, fakat deneyde daha yolun yarısına bile gelememişti. İntihar etmeyi düşündü lakin ailesine yük olup onları üzmek istemediği için vazgeçti. 160. günde mağarada bir fare gördü ve onunla arkadaş olmak için çaresizce onu ele geçirme planları yapmaya başladı. 10 gün sonra bu planı denedi lakin başarısız olup kazayla fareyi öldürdü. Deney, planlandığı üzere tam altı ay sonra 10 Ağustos’ta sona erdi. Testleri uygulamak için mağaraya inen meslektaşlarıyla birlikte bir ay daha yeraltında kaldı. Sonunda, görme yeteneği zayıfladı ve kalıcı olarak şaşı kaldı.
1972’deki inişinden sonra, Siffre kitap yazmaya ve mağaralar hakkında ders vermeye yöneldi. Bedelli taşların bulunduğu mağaraları arayarak Sri Lanka’da bir müddet geçirdi ve Kolomb öncesi yerleşimin delillerini bulmak için Guatemala’da yer altı alanlarını keşfetti. Dünya yörüngesinde dolaşan birinci Amerikalı John Glenn’in 1998 yılında 77 yaşındayken uzaya gönderildiğini duyduktan sonra bir defa daha yer altına döndü. 1999 yılının kasım ayında bir mağaraya girdi ve 2000 yılının şubat ayında çıktı. Milenyumu kutlamak için yanına yemeklerini de almıştı fakat bir kere daha iç saati onu yanılttı. Notlarında yeni yılın birinci günü sandığı günü aslında 4 Ocak olarak kaydetmişti. Sonuç tekrar ortadaydı, insan 24 saatlik döngü yerine 48 saatlik bir döngüye ahenk sağlayabiliyordu. Siffre’nin deneyleri, biyolojik saatin genetik temellerini keşfeden ve 2017 Nobel Biyoloji Ödülü’nü kazanan Jeffrey C. Hall, Michael Rosbash ve Michael W. Young’a da ilham verdi.
EVİNİN MAĞARADAN BİR FARKI YOKTU
Geçen yıl zatürre sebebiyle 85 yaşında hayatını kaybeden Michel Siffre, yıllarca Birçok’ta küçük bir apartman dairesinde tek başına yaşadı. Konutunu dev fosiller de dahil olmak üzere yerin metrelerce altından getirdiği pek çok hatıra eşyasıyla dolduran Michel’in meskeninin neredeyse mağaradan bir farkı yoktu. Yaşına karşın gücünü kaybetmemişti. Kendisini ziyaret eden şahıslardan meskenin durumu için özür dilemişti lakin odada bulunan her şeyin onun güç dolu bir insan olmasında çok tesirli büyük rolü olduğu söylemekten hiç vazgeçmedi.
Derleyen: Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – Fransız jeolog ve mağara bilimci olan Michel Siffre, Fransa Nice’e yetmiş kilometre uzaklıktaki Alpler’de bir yer altı buzulu keşfetmişti. Jeolojik keşif gezisi hazırlamak ve buzulu incelemek için yaklaşık 15 günlüğüne yer altına inen Michel’in sonrasında aklına çok enteresan bir fikir geldi. Şimdi 23 yaşında olan genç adam, iki ay boyunca yerin metrelerce altında tıpkı bir hayvan üzere saatsiz, karanlıkta ve vakti bilmeden yaşamaya karar verdi. Mağaraları incelemek yerine, vakti inceleyen Michel, bunun için mağaranın girişine bir grup koydu. Uyandığında, yemek yediğinde ve uyumadan çabucak evvel grubunu aradı. Böylelikle insan kronobiyolojisi alanını yarattı. 1922 yılında sıçanların bir iç biyolojik saate sahip olduğu keşfedilmişti. Michel’in deneyi ise, insanların da alt memeliler üzere bir beden saatine sahip olduğunu göstermekti.
“Mağarada makus bir ekipmanım vardı” diyen Siffre yaşadıklarını şöyle tabir etmişti:
“Ayaklarım her vakit ıslaktı ve beden sıcaklığım 34 dereceye kadar düşüyordu. Boş vakitlerimi okumak, yazmak, mağarada araştırma yapmak ve geleceğim hakkında düşünerek geçirdim. Ayrıyeten, yüzeye her çıktığımda yaptığım iki test vardı. Birinci olarak nabzımı ölçtüm. İkinci olarak ruhsal bir test yaptım. Saniyede bir basamak olacak formda 1’den 120’ye kadar saymam gerekiyordu. O testle büyük bir keşif yaptık: 120’ye kadar saymam beş dakika sürdü. Diğer bir deyişle, beş gerçek dakikayı ruhsal olarak iki dakikaymış üzere deneyimledim. Vakit algımda çok büyük bir bozulma vardı. 16 Temmuz 1962’de mağaraya indim. Tecrübesi 14 Eylül’de bitirmeyi planlıyordum. Yüzey takımım bana günün nihayet geldiğini bildirdiğinde ise tarihin daha 20 Ağustos olduğunu yani mağarada geçireceğim bir ayım daha olduğunu sanıyordum. Ruhsal vaktim iki katına çıkmıştı. Yerin 130 metre altında bir buzulun yakınına kamp kurup tek ışık kaynağım bir meşaleyle 63 günümü orada geçirdim.”
BİLİM İNSANLARININ TEZİNİ ÇÜRÜTTÜ
Bilim insanları, insanların biyolojik saatlerinin tam olarak 24 saat olduğuna inanıyorlardı. Vücudumuzun kendi saatine sahip olabileceğini gösteren birinci kişi olan Michel, mağarada yaptığı deneyle bilim insanlarının bu tezini de çürütmeyi başardı. Zira Michel’in her gün uyanık olduğu mühlet, altı saatten 40 saate kadar büyük ölçüde değişiyordu lakin ortalama olarak 24 saat 30 dakikalık bir uyku/uyanıklık döngüsüne yerleşti. Kısa müddette yüzeydeki gün döngüsüyle ahengini bozdu ve olağan olarak, düşünecek pek bir şeyi olmayan kapana kısılmış bir hayvan üzere olma tecrübesi onu huzursuz etti. Deneyini bitirerek yeryüzüne çıktı.
Siffre, mağarada göğsüne ve başına bağlı elektrotlarla çeşitli ölçümlemeler yaparken
BU SEFER YERİN 30 METRE ALTINA İNDİ, ŞAŞI KALDI
Yaptığı deneyle yetinmeyen Michel, bu hususta daha fazla araştırma yapmak için 10 yıl sonra yani 33 yaşındayken tekrar mağaraya indi. Michel, bu deneyi için yerin 30 metre altında bulunan Teksas’taki bir mağarada, şimdiye kadar yapılmış en uzun insan izolasyonu deneyini gerçekleştirdi. Aşağıda tam 6 ay kalmayı planladığı için yanında 3 bin litre su götürdü. Daha sonra, birinci beş hafta boyunca 26 saatlik saat döngüsünde yaşadığını öğrendi. Kendisine nazaran 30. gün olan 37. günde, rutinden garip bir kopuş ve kalıplarda bir değişiklik yaşadı, çok uzun bir gün yaşadıktan sonra tam 15 saat boyunca uyudu. Bundan sonra günleri saatleri birbirine karıştı, onun için bir gün bazen 26 saat, bazen de 50 saat sürdü.
Michel, deneyde 77. güne geldiğinde ellerini kullanma yetisi azaldı ve sağlıklı bir halde düşünememeye başladı. İki gün sonra üstteki meslektaşlarını arayıp geri dönmek için yalvardı, fakat deneyde daha yolun yarısına bile gelememişti. İntihar etmeyi düşündü lakin ailesine yük olup onları üzmek istemediği için vazgeçti. 160. günde mağarada bir fare gördü ve onunla arkadaş olmak için çaresizce onu ele geçirme planları yapmaya başladı. 10 gün sonra bu planı denedi lakin başarısız olup kazayla fareyi öldürdü. Deney, planlandığı üzere tam altı ay sonra 10 Ağustos’ta sona erdi. Testleri uygulamak için mağaraya inen meslektaşlarıyla birlikte bir ay daha yeraltında kaldı. Sonunda, görme yeteneği zayıfladı ve kalıcı olarak şaşı kaldı.
1972’deki inişinden sonra, Siffre kitap yazmaya ve mağaralar hakkında ders vermeye yöneldi. Kıymetli taşların bulunduğu mağaraları arayarak Sri Lanka’da bir mühlet geçirdi ve Kolomb öncesi yerleşimin ispatlarını bulmak için Guatemala’da yer altı alanlarını keşfetti. Dünya yörüngesinde dolaşan birinci Amerikalı John Glenn’in 1998 yılında 77 yaşındayken uzaya gönderildiğini duyduktan sonra bir sefer daha yer altına döndü. 1999 yılının kasım ayında bir mağaraya girdi ve 2000 yılının şubat ayında çıktı. Milenyumu kutlamak için yanına yemeklerini de almıştı lakin bir defa daha iç saati onu yanılttı. Notlarında yeni yılın birinci günü sandığı günü aslında 4 Ocak olarak kaydetmişti. Sonuç tekrar ortadaydı, insan 24 saatlik döngü yerine 48 saatlik bir döngüye ahenk sağlayabiliyordu. Siffre’nin deneyleri, biyolojik saatin genetik temellerini keşfeden ve 2017 Nobel Biyoloji Ödülü’nü kazanan Jeffrey C. Hall, Michael Rosbash ve Michael W. Young’a da ilham verdi.
EVİNİN MAĞARADAN BİR FARKI YOKTU
Geçen yıl zatürre sebebiyle 85 yaşında hayatını kaybeden Michel Siffre, yıllarca Kaç’ta küçük bir apartman dairesinde tek başına yaşadı. Konutunu dev fosiller de dahil olmak üzere yerin metrelerce altından getirdiği pek çok hatıra eşyasıyla dolduran Michel’in meskeninin neredeyse mağaradan bir farkı yoktu. Yaşına karşın gücünü kaybetmemişti. Kendisini ziyaret eden bireylerden meskenin durumu için özür dilemişti fakat odada bulunan her şeyin onun güç dolu bir insan olmasında çok tesirli büyük rolü olduğu söylemekten hiç vazgeçmedi.
